Terwijl de waterschaarste in Iran reeds een kritiek stadium
bereikt heeft, is het zeer waarschijnlijk dat de crisis in vele delen van het
land nog erger zal worden met het oog op de naderende zomer, zo erg zelfs dat
Rouhani’s regeringsfunctionarissen het al niet meer over waterschaarste hebben
en expliciet voor een naderende waterstress waarschuwen.
Statistieken, cijfers en vooruitzichten
Volgens Rouhani’s energieminister ‘Reza Ardakanian’ zullen
deze zomer 334 steden, verspreid over het hele land, gebukt gaan onder een
waterstress. Met in totaal 35 miljoen bewoners vertegenwoordigen deze steden
bij elkaar bijna de helft van ’s lands bevolking.
“Op basis van onze studies
bevinden zich 165 steden met een totale bevolking van 10,5 miljoen in een gele
zone, 62 steden met 6,8 miljoen inwoners in een oranje en 107 steden met 17,2 miljoen
in de rode zone. Alles bij elkaar zullen 334 steden gebukt gaan onder een waterstress”,
verklaarde Ardakanian. (Mardomsalari-staatskrant, 22 april 2018)
De provincies Isfahan, Sistan en Baloetsjistan zullen
te lijden hebben onder waterstress
De Zayandehroud-dam in de provincie Isfahan zal eind juli
zonder water zitten, aldus de officiële Alef-website op 20 april 2018.
“Vijf miljoen mensen in de provincie Isfahan zullen vanaf augustus
zonder water zitten. Dit is een noodsituatie”, zei de Iraanse parlementariër Haji-deligani.
(Staatsradio Farhang, 8 april 2018)
Het Iraanse
regime is bezorgd om zijn machtsbehoud, niet om drinkwater voor de mensen
Ahmad Hamzeh, nog een parlementariër, zegt intussen: “als de
drinkwatercrisis in Kerman niet aangepakt wordt, zullen de mensen de straat op
gaan. Boeren in Zuid-Kerman zitten zonder water. In godsnaam, doe iets en los
het probleem op!” (Staatsradio Farhang, 8 april 2018)
In een artikel met de titel “De landbouwgebieden in Noord-
Khorasan sterven een langzame dood“, schrijft de website van de zogenaamde
Culturele Organisatie van Khorasan op 22 april
2018 dat de “directeur van de Organisatie voor landbouwwater en tegen waterverspilling
aangekondigd heeft dat 159 dorpen in de provincie deze zomer onder waterschaarste
te lijden zullen hebben. En daarnaast zullen enkele steden er ook een en ander
van merken. Shiravan in de provincie Noord-Khorasan bijvoorbeeld is een van de steden
die in de laatste paar jaar reeds met een watercrisis te maken kreeg.”
Ook het officiële Tasnim-nieuwsagentschap pakt dit thema op
22 april 2018 op met een artikel met de titel “de waterstress in Kohgiluyeh en Boyerahmad
is ernstig”, en schrijft: “zes steden in de provincie, waaronder Yasuj, Likak,
Dishmuk, Sough, Basht, en Madavan, lijden op het moment onder waterstress, en
dat in een situatie waarbij de verwachting is dat deze hier en zelfs in andere
steden in de provincie nog erger zal worden gezien de stijgende temperaturen en
het navenante waterverbruik.”
Omvang van de crisis
Volgens de vooruitzichten van experts zal, indien de watercrisis
aanhoudt, de bevolking in de centrale provincies van Iran over 20 jaar zonder
drinkwater komen te zitten, zodat deze naar elders zal moeten verhuizen om te
overleven.”
Het hoofd van het departement voor milieu ‘Isa Kalantari’ verklaart
intussen: “als we er niet in slagen de watercrisis op te lossen, in de komende
25 jaar 50 miljoen Iraniërs het land zullen moeten verlaten; een immigratie met
dramatische gevolgen, en wel dusdanig dat we misschien niets eens meer van een
land met de naam Iran kunnen spreken.” (officiële Aftab-website 18 september
2016)
“geen enkele vijand zou de natuurlijke hulpbronnen en het
milieu zo behandeld hebben als deze de afgelopen jaren behandeld zijn”, stelt
Kalantari.
De bittere ironie is echter dat Kalantari zelf een directe
hand gehad heeft in de crisis. Als minister van landbouw tijdens de twee
ambtstermijnen van Hashemi Rafsanjani en evenzeer inde eerste drie jaar onder
president Mohammad Khatami, is Kalantari rechtstreeks verantwoordelijk geweest
voor de ramp door in het wilde weg dammen te bouwen en veel vergunningen voor het
delven van waterputten af te geven.
Nu het land in rap tempo afstevent op een droogtecrisis is
het regime er niet alleen niet in geslaagd hier iets aan te doen, maar het
heeft met zijn beleid van plundering van ’s lands watervoorraden zelfs de
voorwaarden voor een aanpak verslechterd.
De conflicten tussen de rivaliserende facties binnen het regime verklaren de realiteit echter slechts ten dele.
De conflicten tussen de rivaliserende facties binnen het regime verklaren de realiteit echter slechts ten dele.
Wie is er verantwoordelijk?
In een artikel met de titel “Laat ons de totale
ineenstorting afwenden: hoe zou een Iran zonder water eruitzien?” schrijft de
officiële Asr-e-Iran-website: “als de functionarissen ook maar de helft van hun
energie bij het filteren van sociale netwerken en communicatiediensten aan water
besteed hadden, dan zouden we niet geconfronteerd zijn met zoiets als een
watercrisis.” (officiëlë Asr-e-Iran-website, 19 april 2018)
Het laatste woord
Om een crisis op te lossen, moeten de oorzaken geïdentificeerd
en aangepakt worden. De voortzetting van de bouw van geïmproviseerde dammen en van
het delven van steeds diepere waterputten door het antidemocratische mullah-regime
en zijn diefachtige uitvoerende organen, waaronder de Revolutionaire Garde, is
een van de voornaamste factoren die het land deze waterschaarste en droogtecrisis
bezorgd heeft.
