Iran: snel toenemende droogte en waterschaarste

26 april 2018

Terwijl de waterschaarste in Iran reeds een kritiek stadium bereikt heeft, is het zeer waarschijnlijk dat de crisis in vele delen van het land nog erger zal worden met het oog op de naderende zomer, zo erg zelfs dat Rouhani’s regeringsfunctionarissen het al niet meer over waterschaarste hebben en expliciet voor een naderende waterstress waarschuwen.

Statistieken, cijfers en vooruitzichten

Volgens Rouhani’s energieminister ‘Reza Ardakanian’ zullen deze zomer 334 steden, verspreid over het hele land, gebukt gaan onder een waterstress. Met in totaal 35 miljoen bewoners vertegenwoordigen deze steden bij elkaar bijna de helft van ’s lands bevolking.

 “Op basis van onze studies bevinden zich 165 steden met een totale bevolking van 10,5 miljoen in een gele zone, 62 steden met 6,8 miljoen inwoners in een oranje en 107 steden met 17,2 miljoen in de rode zone. Alles bij elkaar zullen 334 steden gebukt gaan onder een waterstress”, verklaarde Ardakanian. (Mardomsalari-staatskrant, 22 april 2018)

De provincies Isfahan, Sistan en Baloetsjistan zullen te lijden hebben onder waterstress

De Zayandehroud-dam in de provincie Isfahan zal eind juli zonder water zitten, aldus de officiële Alef-website op 20 april 2018.

“Vijf miljoen mensen in de provincie Isfahan zullen vanaf augustus zonder water zitten. Dit is een noodsituatie”, zei de Iraanse parlementariër Haji-deligani. (Staatsradio Farhang, 8 april 2018)

 Het Iraanse regime is bezorgd om zijn machtsbehoud, niet om drinkwater voor de mensen

Ahmad Hamzeh, nog een parlementariër, zegt intussen: “als de drinkwatercrisis in Kerman niet aangepakt wordt, zullen de mensen de straat op gaan. Boeren in Zuid-Kerman zitten zonder water. In godsnaam, doe iets en los het probleem op!” (Staatsradio Farhang, 8 april 2018)

In een artikel met de titel “De landbouwgebieden in Noord- Khorasan sterven een langzame dood“, schrijft de website van de zogenaamde Culturele Organisatie van Khorasan op 22 april  2018 dat de “directeur van de Organisatie voor landbouwwater en tegen waterverspilling aangekondigd heeft dat 159 dorpen in de provincie deze zomer onder waterschaarste te lijden zullen hebben. En daarnaast zullen enkele steden er ook een en ander van merken. Shiravan in de provincie Noord-Khorasan bijvoorbeeld is een van de steden die in de laatste paar jaar reeds met een watercrisis te maken kreeg.”

Ook het officiële Tasnim-nieuwsagentschap pakt dit thema op 22 april 2018 op met een artikel met de titel “de waterstress in Kohgiluyeh en Boyerahmad is ernstig”, en schrijft: “zes steden in de provincie, waaronder Yasuj, Likak, Dishmuk, Sough, Basht, en Madavan, lijden op het moment onder waterstress, en dat in een situatie waarbij de verwachting is dat deze hier en zelfs in andere steden in de provincie nog erger zal worden gezien de stijgende temperaturen en het navenante waterverbruik.”

Omvang van de crisis

Volgens de vooruitzichten van experts zal, indien de watercrisis aanhoudt, de bevolking in de centrale provincies van Iran over 20 jaar zonder drinkwater komen te zitten, zodat deze naar elders zal moeten verhuizen om te overleven.”

Het hoofd van het departement voor milieu ‘Isa Kalantari’ verklaart intussen: “als we er niet in slagen de watercrisis op te lossen, in de komende 25 jaar 50 miljoen Iraniërs het land zullen moeten verlaten; een immigratie met dramatische gevolgen, en wel dusdanig dat we misschien niets eens meer van een land met de naam Iran kunnen spreken.” (officiële Aftab-website 18 september 2016)

“geen enkele vijand zou de natuurlijke hulpbronnen en het milieu zo behandeld hebben als deze de afgelopen jaren behandeld zijn”, stelt Kalantari.

De bittere ironie is echter dat Kalantari zelf een directe hand gehad heeft in de crisis. Als minister van landbouw tijdens de twee ambtstermijnen van Hashemi Rafsanjani en evenzeer inde eerste drie jaar onder president Mohammad Khatami, is Kalantari rechtstreeks verantwoordelijk geweest voor de ramp door in het wilde weg dammen te bouwen en veel vergunningen voor het delven van waterputten af te geven.

Nu het land in rap tempo afstevent op een droogtecrisis is het regime er niet alleen niet in geslaagd hier iets aan te doen, maar het heeft met zijn beleid van plundering van ’s lands watervoorraden zelfs de voorwaarden voor een aanpak verslechterd.
De conflicten tussen de rivaliserende facties binnen het regime verklaren de realiteit echter slechts ten dele.

Wie is er verantwoordelijk?

In een artikel met de titel “Laat ons de totale ineenstorting afwenden: hoe zou een Iran zonder water eruitzien?” schrijft de officiële Asr-e-Iran-website: “als de functionarissen ook maar de helft van hun energie bij het filteren van sociale netwerken en communicatiediensten aan water besteed hadden, dan zouden we niet geconfronteerd zijn met zoiets als een watercrisis.” (officiëlë Asr-e-Iran-website, 19 april 2018)

Het laatste woord

Om een crisis op te lossen, moeten de oorzaken geïdentificeerd en aangepakt worden. De voortzetting van de bouw van geïmproviseerde dammen en van het delven van steeds diepere waterputten door het antidemocratische mullah-regime en zijn diefachtige uitvoerende organen, waaronder de Revolutionaire Garde, is een van de voornaamste factoren die het land deze waterschaarste en droogtecrisis bezorgd heeft.