Iran: Niemand onderkent de zorgen van werknemers

25 mei 2018

"Hoe kan ik miljoenen Toman aan mijn medicatie besteden, als ik mijn eten niet eens kan betalen?"

Hoeveel pensioen blijft er voor een gepensioneerde over als hij 400.000 tot 500.000 Toman (90 tot 110 €) alleen al aan medicijnen moet besteden om "op eigen benen te kunnen staan" en verlamming te voorkomen?

Dit zijn de zorgen van een gepensioneerde die afhankelijk zou zijn van een "rolstoel", als hij niet op tijd zijn spuitje krijgt.

Volgens een artikel van 23 april 2018 van het Iraanse Nieuwsagentschap voor Arbeid (ILNA) zegt de gepensioneerde Morteza Asadi: "Geachte Minister van Volksgezondheid, hoe kunt u beweren dat de prijzen van farmaceutische producten gelijk zouden blijven als dat duidelijk niet het geval is geweest? U bent en blijft aansprakelijk voor deze valse beweringen. Waarom liegt u zo veel, waarom wilt u mensen zo lang blijven bedriegen? ...".

Hij ging verder: "Hoe kan ik mijn dure medicijnen betalen en hoe verwacht u dat een gepensioneerde als ik, met slechts 400.000 tot 500.000 Toman per maand, op eigen benen staat?”

Als gevolg van een "zeer ernstige" ziekte, namelijk 'AS', die slechts iets minder invasief is dan 'MS', moest Asadi net voor zijn 40e met pensioen. Hij is niet blij met het feit dat de minister van Volksgezondheid zijn beloften niet is nagekomen (om de farmaceutische producten niet duurder te maken), wat niet alleen hem, maar ook vele anderen in de problemen heeft gebracht.

Volgens ILNA worden geneesmiddelen moeilijk of niet verkrijgbaar, of in het beste geval duurder, wanneer de wisselkoersen en de prijzen in dollars een hoogtepunt bereiken. Patiënten die lijden aan "speciale" of "ongeneeslijke" ziekten zullen dan meer problemen ondervinden, omdat hun leven afhankelijk is van dergelijke vitale geneesmiddelen.

Asadi is een van de velen die de schadelijke gevolgen van een laag inkomen illustreren, vooral met betrekking tot geïmporteerde producten zoals farmaceutische producten.

Asadi zegt het al: "Zonder mijn medicijnen kan ik niet lopen, en kan ik niets anders doen dan thuis blijven. Het verloop van mijn ziekte, een ernstige vorm van reuma, was zo ernstig dat ik reeds op mijn 39^e met pensioen moest gaan".

De opmerkingen van deze gepensioneerde over het feit dat de regering haar beloften (over de prijs van farmaceutische producten) niet is nagekomen, luiden als volgt: "We hebben zoveel loze beloftes gehoord en telkens als we het er met de ambtenaren over hebben, krijgen we te horen 'dat we ons geen zorgen hoeven te maken'. Maar we maken het tegenovergestelde mee, want we "dienen" ons wel degelijk zorgen maken".

Asadi zegt dat hij nu 900.000 Toman betaalt voor zijn drie injecties per twee maanden, terwijl hij in het verleden 250000 Toman (ca. 56 €) betaalde. Hij herhaalt dat zijn pensioen zijn enige bron van inkomsten is, en legt uit: "mijn kinderen zijn studenten; de spuitjes alleen al kosten me 900.000 Toman (ca. 205 €); ik moet minstens nog eens 100.000 Toman (42 €) per maand betalen voor mijn artsconsulten, dagelijkse behandelingen enzovoort".

De Uitvoerend Secretaris van het Bureau voor Arbeidszaken van de stad Qazvin, Eid-Ali Karimi, die de strijd van Morteza Asadi van dichtbij heeft meegemaakt, verklaart: "Asadi's huidige levensomstandigheden zijn uiterst moeilijk; in de afgelopen maanden zijn de prijzen van geneesmiddelen aanzienlijk gestegen, maar toch zijn de verzekeringsvergoedingen gelijk gebleven, wat onze werknemers en gepensioneerden met lage inkomens veel problemen heeft bezorgd.

Karimi bekritiseert ook het Ministerie van Volksgezondheid: "wat is er gebeurd met de beloften die de minister van Volksgezondheid heeft gedaan? De mensen werd geadviseerd 'zich nergens zorgen over te maken' en er werd hun beloofd dat de prijzen niet zouden stijgen ... maar wat gebeurde er in werkelijkheid?"

Hij gaat verder: "Wat verwacht het Ministerie van Volksgezondheid precies van onze arbeiders? Enerzijds verhoogt het ministerie de prijzen van de geneesmiddelen en anderzijds zet het de verzekeringsmaatschappijen buitenspel door hun vergoedingsfondsen in beslag te nemen ... Wat gebeurt er eigenlijk? De ambtenaren blijven elkaar alleen de bal toespelen, maar niemand onderkent de zorgen van de werknemers ... Niemand ...".