- In
een verklaring van 4 mei j.l. herdacht de Iraanse Vrije Arbeidersvakbond de tragische dood van de Yurt-mijnwerkers
en stelde het Iraanse regime verantwoordelijk voor deze tragedie. De Vrije Arbeidersvakbond schreef in zijn verklaring: “een
explosie in de Azadshahr’s-Yurt-mijn in Golestan, die tientallen mijnwerkers onder
de grond bedolf, demonstreerde eens te meer de vreselijke misdaden van het Iraanse
regime en vestigde de aandacht op het ontbreken van elementaire rechten van de
arbeidersklasse in Iran”.
De verklaring ging ook in op de ellendige
levensomstandigheden van de arbeiders: "Deze arbeiders werkten vorig jaar
voor een maandsalaris van € 195 - 205 en van € 215 dit jaar, en dat met 11 achterstallige
maandsalarissen, sociale verzekeringsbijdragen voor slechts 5 dagen van de week
en 16-uurs-ploegendienst op een diepte van 1.800 meter met een groot risico op
verwondingen en in levensbedreigende omstandigheden.”
De Iraanse Vrije Arbeidersvakbond stelde
na de beschrijving van de slechte behandeling van de arbeiders door het regime
de vraag of “in een land waar arbeiders voortdurend tegen achterstallige
salarissen protesteren en tientallen van hen wegens de zogenaamde nationale
veiligheid aangeklaagd worden” de verwachting van een veilige werkvloer niet
naïef is.
In een land waar mijnwerkers een langzame
hongerdood sterven! Zouden de levens diep onder de grond gered kunnen worden?
Heeft de veiligheid op de werkvloer enige
betekenis in een land waar arbeiders niet eens het minimumloon krijgen, ver onder
de armoedegrens, waarbij ze dat salaris vaak niet eens op tijd uitbetaald
krijgen?
Zouden we van de kapitaaleigenaren mogen
verwachten dat ze geld uitgeven ter verhoging van de veiligheid op de werkvloer
in een maatschappij waar arbeiders en leerkrachten geen onafhankelijke organisaties
hebben om hun rechten als mensen te verdedigen?
Is het mogelijk dat de regering
veiligheidsstandaarden op de werkvloer ontwikkelt in een land waar arbeiders en
leerkrachten met veiligheids-rechtszaken bedreigd worden, waarbij ze
geblinddoekt in eenzame opsluiting ondervraagd worden, gemarteld en vaak tot
lange gevangenisstraffen van 5 tot 17 jaar veroordeeld worden?
De verklaring benadrukt tot slot zijn
belofte aan de werknemers: “Wij achten het bestaande systeem van werkuitbuiting
in Iran verantwoordelijk voor het grotendeels ontbreken van de elementaire
rechten van de arbeidersklasse en voor de dood van onze makkers in de Yurt-mijn.
We beloven hun hierbij dat we vastbesloten zijn geen moment te willen rusten in
onze strijd om een einde te maken aan deze tragische situatie. De dag is niet
ver dat de verantwoordelijken voor misdaden tegen arbeiders zelf voor de rechtbank
zullen moeten verschijnen".