Iran: Het bittere verhaal van het lijden van vrouwelijke gezinshoofden

17 oktober 2017

- Armoede onder Iraanse vrouwen is zo nijpend geworden dat staatsmedia en -functionarissen reeds spreken van de ‘vrouwelijke armoede’, een term die nu gemeengoed geworden is.

Bijna 40 jaar na de machtsovername door het huidige Iraanse regime is armoede onder de bevolking, ook bij vrouwen, nog steeds wijdverbreid, en in het bijzonder catastrofaal bij huishoudens met vrouwen als gezinshoofd.
De officiële krant Shargh beschreef in een artikel op 13 oktober de situatie in Kohgiluyeh en in de landelijke gebieden van de provincie Boyer-Ahmad, en vermeldde daarbij deels de ramp die zich aldaar onder het Iraanse regime aan het voltrekken is.
Hieronder volgt een deel van het krantenbericht:
Zyadi Pouramir, 45, leeft met haar twee zonen in erbarmelijke financiële omstandigheden. Haar man stierf vier jaar geleden op 85-jarige ten gevolge van een hartaanval.
Golshan Zaman, 40, heeft zeven kinderen. Haar man was visueel gehandicapt en daardoor arbeidsongeschikt, zodat Golshan als alleenstaande moeder voor de kinderen verantwoordelijk is.
Kobra Bidarkhoo is 29. Haar man beging drie jaar geleden zelfmoord, mede als gevolg van armoede-gerelateerde psychologische problemen. Kobra leeft nu alleen met haar zonen, met als enige bron van inkomsten hulp van een liefdadigheidsstichting en contante subsidie-uitkeringen.
Afsaneh Ghobadian is 28. Haar man werd vier jaar geleden bij etnische rellen gedood. Afsaneh woont nu met haar twee dochters in bij de ouders van haar overleden man.
Zaynab Doreh, 28, verloor haar man vier jaar geleden bij een verkeersongeluk. Samen met haar dochter, Shala, woont Zaynba nu in bij haar schoonouders.
Dit zijn slechts enkel korte beschrijvingen uit dit realistische artikel, maar daarachter zitten bij elk verhaal hele lotgevallen en analyses. Het verhaal van vrouwen en meisjes die als kind gedwongen uitgehuwelijkt werden en die in veel gevallen de zoveelste vrouw zijn van mannen die tientallen jaren ouder zijn.
Fatemeh Abedi, de fotograaf die door de landelijke gebieden van de provincies Kohgiluyeh en Boyer-Ahmade reisde om de situatie van vrouwen aldaar te documenteren, kreeg in die regio’s met veel vrouwelijke gezinshoofden te maken, een illustratie van hun bittere en pijnlijke leven, dat hij een paar dagen lang van dichtbij meemaakte.
De fotograaf vertelde dat veel meisjes in deze gebieden gedwongen worden op jonge leeftijd te trouwen op grond van de heersende armoede, culturele factoren en gebrek aan scholing.
Naast het verhaal van Zyadi Pouramir, die haar 85-jarige man op haar 45^e verloor, herinnert Abedi zich ook een vrouw, die op haar 24e de vijfde vrouw van een andere 85-jarige man was.
Abedi vertelt dat veel van die overleden mannen in de landelijke gebieden van de provincies Kohgiluyeh en Boyer-Ahmad, waar hij enkele weken verbleven had, direct of indirect gestorven zijn wegens de heersende armoede, inclusief zelfmoorden, dan wel ten gevolge van verkeersongelukken op de miserabele wegen.
Zij vertelt het verhaal van Kobra Bidarkhoo, wier man zelfmoord beging, en meldt daarbij dat veel mannen besloten hebben een einde te maken aan hun leven ten gevolge van de economische druk en armoede, waarna ze hun vrouw onverzorgd achterlaten.
Volgens de fotograaf zijn er in de dorpen van het gebied minstens tien huishoudens, die in zorgwekkende omstandigheden leven, waarvan dan wederom drie of vier met een vrouwelijk gezinshoofd.
Volgens een recent onderzoek van het bureau voor strategische studies onder het gezag van de vice-president voor vrouwen- en gezinszaken zijn  “Discriminatie en ongelijkheid, gebrek aan banen en aan sociale zekerheid voor vrouwen zijn de drie voornaamste problemen waaronder vrouwen als gezinshoofd te lijden hebben, naast alle andere problemen zoals het gebrek aan vrijheid en aan het recht van keuzevrijheid, gebrek aan sociale waardigheid, armoede en sociale achterstelling.” (het officiële IRNA-nieuwsagentschap, 15 januari 2017)
En daarbij loopt het aantal vrouwen als gezinshoofd intussen in de miljoenen!
Volgens officiële cijfers en zoals Anushirvan Mohseni-Bandpay, hoofd van de Welzijnsorganisatie, nog eens bekendmaakt “zijn er 3.200.000 vrouwelijke gezinshoofden in het land.” (het officiële Mehr-nieuwsagentschap, 12 juli 2017)
En een parlementslid, Tayebeh Siavashi, verklaarde zelfs dat het aantal vrouwen als gezinshoofd schommelt, en op wel op vijf miljoen geschat dient te worden.” (het nieuwagentschap van het Parlement, 7 augustus 2017)
Volgens officiële cijfers is de leeftijd van deze vrouwen aan ‘t dalen, zodat Fahimeh Pirouzfar, directeur van de task force om de positie van vrouwen als gezinshoofd te versterken, verklaart dat “de gemiddelde leeftijd van vrouwelijke gezinshoofden in Teheran gedaald is van 50 naar 35-40.”
De meeste vrouwelijke gezinshoofden leven in stedelijke probleemwijken, zonder echte thuis of baan om in hun levensonderhoud te voorzien.
Als slachtoffers van de plundering en onderdrukking door het regime zitten deze vrouwen opgescheept met tal van problemen, zonder van enig hulpprogramma te kunnen profiteren, zodat 82 percent van hen werkloos is en geen inkomen heeft.
Daar ze geen andere optie hebben dan bij zwaar werk ingezet te worden, verliezen vrouwelijke gezinshoofden, met name in landelijke gebieden, al vlug een groot deel van hun vrouwelijkheid en aantrekkelijkheid.
Naast mogelijk betaald werk en huishoudelijk werk moeten zij het vee beheren en landbouwwerkzaamheden verrichten, dat bepaalt het leven van deze vrouwen.
Op grond van sociale normen weigeren vele van deze vrouwen te hertrouwen en blijven liever single, onafhankelijk van de manier waarop ze hun man verloren hebben. Veel van deze vrouwen lijden aan allerlei kwalen op hun middelbare leeftijd daar ze zich geen behandeling kunnen veroorloven wegens het ontbreken van sociale en medische ondersteuning.
Aan de andere kant wijst hun uiterlijk en hun gedrag op depressies, wat ook overgedragen wordt op hun dochters en zonen, en dat is de bittere erfenis van de armoede.
Veel vrouwelijke gezinshoofden hebben geen kinderen of partner en leven helemaal alleen. Volgens de cijfers van de volkstelling van 2016 bedraagt het aantal op zichzelf wonende vrouwelijke gezinshoofden 1.340.000, waarbij aangenomen wordt dat de helft van hen echt helemaal alleen woont en leeft.