Groeiende armoede in Iran

22 september 2017

De groeiende armoede in Iran is te wijten aan de onbeschrijfelijke corruptie van de regeringsfunctionarissen. De gevolgen van deze toenemende armoede van de mensen is zo duidelijk merkbaar dat zelfs de staatsmedia en regimefunctionarissen niet anders kunnen dan dit feit toegeven.

“Op dit moment leven 10 tot 12 miljoen mensen in absolute armoede,” verklaarde Parviz Fattah, hoofd van het Khomeini-hulpcomité. “Maar als de cijfers kloppen en als wij het welvaartsniveau van de maatschappij willen verhogen, zullen we 16 tot 20 miljoen mensen in dit land uit de armoede moeten helpen.”

Natuurlijk weet hij dat deze cijfers niet exact zijn en voegt er daarom aan toe: “Het is erg moeilijk om absolute armoede in ons land te definiëren, en als we er nader op in willen gaan, krijgt het een politiek karakter en het is dan weer de vraag of de autoriteiten bereid zijn dit politieke vraagstuk aan te pakken ten overstaan van de wereldgemeenschap? (de Iraanse staats-televisie, 17 juli 2017).

Eerder al had Mohammad Mokhber Dezfuli, hoofd van Khomeini's Hoofdkwartier, gezegd: “De armoedesituatie in het land is extreem schrijnend, met 12 miljoen mensen onder de absolute armoedegrens, en 25 tot 30 miljoen onder de relatieve armoedegrens (de officiële Asr-e Iran-website, 6 juli 2017).

Het hoofd van het Khomeini-hulpcomité en het hoofd van Khomeini's Hoofdkwartier hebben beiden beslist meer de statistieken geciteerd dan de werkelijkheid bekeken, want Ali Akbar Sayari, staatssecretaris voor gezondheid in Rouhani’s kabinet, had eerder gezegd: “Vandaag de dag hongert 30 procent van de bevolking in dit land en heeft zelfs geen brood om te eten, en het ministerie van Sociale Zaken bevestigt dit cijfer.” (het officieel Mehr-Nieuws-agentschap, 15 augustus 2016).

Deze uitspraak van Sayari betekent dat meer dan 25 miljoen mensen honger lijden en onder de absolute armoedegrens leven.

Twee jaar geleden verklaarde ook Hossein Raghfar, die banden heeft met Rouhani: “40% van de totale bevolking leeft onder de absolute armoedegrens” (de Rah-e-Dana-website, 22 december 2014).

Dus leeft volgens de uitspraak van Raghfar ca. 35 miljoen mensen onder de absolute armoedegrens. Bovendien is deze uitspraak al tweëeneenhalf jaar oud, en sindsdien zijn volgens de staatsmedia en regeringsfunctionarissen de leefomstandigheden van de bevolking verder verslechterd.

De mensen onder de absolute armoedegrens zijn zij die niet het noodzakelijke inkomen voor de eerste levensbehoeften hebben, of zelfs helemaal geen inkomen, zodat velen van hen op zoek moeten naar voedsel bij het afval.

Het officiële ISNA-nieuwsagentschap titelde op 30 juli 2017: "Afval zou wel eens het eten voor kinderen kunnen worden!” en bericht over de treurige lotgevallen van een kind dat naar voedsel zoekt op een vuilnisstortplaats. Het bericht gaat als volgt: “De teenager is zo zwart en vuil dat iedereen die niet beter weet zou denken dat hij steenkool verkoopt. Zijn broek is minstens drie keer te groot en is onderaan meerdere keren omgeslagen. Een lang hemd reikt tot zijn knieën en zijn kleine en fijne handen verraden zijn jonge leeftijd. Hij buigt zich in de afvalcontainers tot aan zijn heup en haalt de ene na de andere container leeg, en vindt uiteindelijk het gezochte brood. Hij vertelt dat hij vaak zijn lunch vindt in het afval, maar zijn hoofdmaaltijd eet ik met vrienden, die net als ik op de vuilnisstortplaats naar eten aan ’t zoeken zijn.”

Dit is een betreurenswaardige situatie, en wel in die zin dat onder het regime van de mullahs de maaltijden voor de Iraniërs elk jaar kariger worden, waarbij de regering geen specifieke plannen heeft om armoede te bestrijden en het aantal arme mensen te verkleinen.

Het is ook het resultaat van sociale ongelijkheid en klassenverschillen, die elk jaar groter worden.

Als het begrip armoede verruimd wordt tot een gebrek aan gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting enz., zijn de negatieve effecten van armoede nog beter te begrijpen. Gebrek aan adequaat voedsel, huisvesting, onderwijs en gezondheidszorg belet de armen een fatsoenlijk leven te leiden en maakt hen erg kwetsbaar voor ziekte, economische crisissen en natuurrampen.