Politieke gevangene onthult beperkingen en onderdrukking in Iraanse gevangenis

        27 juli 2016

Een Iraanse politieke gevangene, die tot voor kort in hongerstaking was in Teherans beruchte Evin Gevangenis, heeft een  verklaring afgelegd, waarin zij details geeft van de repressieve aard van Iraanse gevangenissen.

Narges Mohammadi, 44 jaar, stelde weer dat de kangoeroe rechtbanken van het regime politieke gevangenen zware straffen opleggen: familieleden van elkaar scheiden, eenzame opsluiting afdwingen en het bieden van ontoereikende levensomstandigheden.

Haar boodschap, die verscheen op 23 juli, luidde: “Ik protesteer tegen de onderdrukking en de beperkingen voor de gevangenen. Deze beperkingen en niet aflatende druk worden uitgevoerd zodra de beschuldigde persoon eenzaam wordt opgesloten. Dit is een typisch voorbeeld van psychologische foltering.”

Zij onthult dat het vrouwelijke gevangenen niet wordt toegestaan gebruik te maken van de telefoon op hun afdeling, ondanks het feit dat twee-derde van de gevangenen moeder is en ze legt uit hoeveel verdriet ze heeft om haar kinderen, die nu Iran ontvlucht zijn en hoezeer zij wenst dat ze weer met hen zou kunnen spreken.

In de brief staat: “Mijn lieve kinderen, Kianan en Ali,  zijn op 16 juli 2015 uit Iran weggegaan.”

Zij voegt eraan toe, dat zij een hongerstaking is begonnen op 27 juni 2016, omdat het haar niet werd toegestaan per telefoon met haar kinderen te spreken.

Haar hongerstaking was ook uit protest tegen de schending van mensenrechten waar politieke gevangenen onder lijden en tegen de dubbele onderdrukking van vrouwen en moeders.

In de beruchte Evin Gevangenis op de afdeling van de politieke gevangenen, legt Mahammadi uit, dat sommige ouders tegelijkertijd vast zitten, waardoor hun kinderen zonder verzorger achterblijven.

Zij voegt eraan toe: “In de tussentijd is voor het gehele land schaamteloos zichtbaar welke absolute striktheid voor de politiek-ideologische gevangenen geldt.”

Zij heeft haar hongerstaking beëindigd nadat men haar tenslotte had toegestaan met haar kinderen te bellen, maar zij heeft gezegd dat zij nooit zal ophouden met haar protesten voor mensenrechten in Iran.

Zij zei: ”De Iraanse autoriteiten beseffen maar al te goed dat de erkenning van mensenrechten in Iran een serieuze eis vormt… mensenrechten zijn geen abstract concept; integendeel, zij zijn vervlochten met de idealen van de Iran als natie en ingeval van schending of verwaarlozing zullen de mensen hun ontevredenheid uiten.”

In september in 2011, werd Mohammadi, advocaat van beroep, aanvankelijk onder meer veroordeeld tot 11 jaar gevangenisstraf vanwege “handelen tegen de nationale veiligheid” en “propaganda tegen de staat”. In maart 2012 werd haar straf teruggebracht naar zes jaar en drie maanden later werd zij op borgtocht vrijgelaten.

In mei 2016 werd zij, ondanks zorgen over haar tanende gezondheid, opnieuw gearresteerd om de rest van haar straf uit te zitten.

In mei 2016, terwijl zij vast zat, heeft het zogenaamde “revolutionair hof” in Teheran haar veroordeeld tot nog eens16 jaar achter de tralies.

De kangoeroe rechtbank van de moellahs bevond Mohammadi schuldig aan het oprichten en leiden van een beweging die campagne voert voor de afschaffing van de doodsstraf.