23 augustus, 2016
De moeder van
Reyhaneh Jabbari, Shole Pakravan, postte een tekst op haar Facebook-pagina,
over haar reis naar Koerdistan en haar bezoek aan de families van de onlangs geëxecuteerde
soennitische gevangenen. De onderstaande tekst is een samenvatting daarvan:
"Ik haat de
doodstraf. Executie is walgelijk ongeacht de misdrijf. Er zijn duizenden
redenen jegens deze haat. Ik wil graag een van deze vertellen.
Het was een kans
om met Shahnaz te reizen. We namen de bus binnen een uur en reisden af naar een
land dat rouwt om de martelaren die hun leven opgeofferd hebben en zonder
afscheid zijn vertrokken. Uren verstreken. Shahnaz en ik staarden naar de
donkere en bochtige weg. Soms deelden we gedachten. Shahnaz sprak over het hoofd
van Mostafa, die bedekt was met bloed en ik vertelde haar over de gesloten ogen
en lippen van Reyhane. We hebben gehuild. Mahnaz haar ogen werden rood bloeddoorlopen.
Ze vertelde over Mostafa zijn doorboorde schedel, die in bloed gedoopt was.
Mijn lichaam werd gevoelloos; zoals Reyhaneh haar lichaam aanvoelde toen ik
haar omhelzde bij het diepe put. We kwamen rond 1500 uur aan bij de terminal.
De broer, zuster en de vrouw van een geexcuteerd man wachtten op ons.
Binnen een paar
uur bezochten we de moeders van twee geëxecuteerde gevangenen. We zijn in
Sanandaj, provincie Koerdistan, de thuisbasis van Bahram en Shahram. Ik zit op
de grond terwijl ik luister naar de verhalen van deze familieleden. Ze leggen
mij uit wat hen is aangedaan in de afgelopen zeven jaar. Ik wilde weten hoe ze
de tijd doorbrachten tijdens de reis van Sanandaj naar Behesht-e Zahra Begraafplaats
(gelegen in het zuidelijke deel van Teheran) .Welke taferelen speelden zich af
tijdens de reis? Hoe kwamen ze terug uit Teheran en hoe zij zich nu voelen? Hoe
hebben ze het hoofd geboden aan de brute agenten die hen weerhielden van het
houden van een begrafenisplechtigheid? Ik hoorde de hartverscheurende kreet van
een oude vrouw, die de foto's van haar kinderen in haar hand hield. Ze
schreeuwt Shahram luid.
De vader bracht
de fotolijstjes van zijn twee jonge zonen. Bahram was geboren in 1990. Hij werd
vier jaar geleden geëxecuteerd zonder ooit zijn geliefden te kunnen omhelzen in
de vuile visitatie ruimten. Voorafgaand aan de executie, verdeelde hij al zijn
spullen tussen de mede gevangenen evenals aan zijn broer. Dat waren de
geschenken van een opgegeven man. Bahram zijn familie was amper hersteld van
deze weeklagen alvorens Shahram ook werd geëxecuteerd. Hij was geboren in 1987.
Hij werd zonder afscheid te nemen van zijn familie geëxecuteerd. Hij werd samen
met zijn medegevangenen geëxecuteerd. Zijn lippen gesloten en zijn voeten
geboeid. Niemand weet wat hem is overkomen. Tijdens de begrafenisplechtigheid
werd er een zwarte plek getroffen op zijn schouder. De knuppel had zijn lichaam
gekneusd. Tijdens de ceremonie waren zijn handen en voeten niet te zien.
Shahram zijn bezittingen werden in beslag genomen en geplunderd.
Met een zware
pijn in mijn hart bezocht ik de andere families; niet per se voor vaders en
zonen, maar vooral om de moeders, vrouwen en de kinderen die in de steek waren gelaten.
Ik zag een meisje wiens situatie op die van Reyhaneh leek. Twee jaar geleden,
zei ze tegen me: 'Moeder! Deze gebeurtenissen hebben mij lessen geleerd, waar
ik voorheen geen besef van had, dat er kleine meisjes zijn, die beroofd worden van
het zien en knuffelen van hun moeder "
No comments:
Post a Comment