27 oktober 2016
Maryam Akbari Monfared, een Iraans
politieke gevangene in de beruchte Evin gevangenis in Teheran, heeft een
aanklacht geschreven naar de Openbare Aanklager van Teheran met betrekking tot
de willekeurige executie van haar broer en zus tijdens het bloedbad van
politieke gevangenen in 1988 in Iran.
Met een gedurfde stap schreef Akbari
Monfared op 18 oktober 2016 vanuit de gevangenis: "Mijn broer Abdolreza en
mijn zus Roqieh werden geëxecuteerd op een onbekende dag in de zomer van 1988. Ze
hadden beiden voor het Revolutionaire Hof gestaan en waren veroordeeld tot
gevangenisstraffen. Hun werd het recht op een advocaat om hen te
vertegenwoordigen ontnomen. Abdolreza werd gearresteerd toen hij nog pas 17 jaar
was, voor het verkopen van krantjes van de Iraanse oppositie. Hij werd
veroordeeld tot 3 jaar gevangenisstraf in 1980, maar de autoriteiten weigerden
hem vrij te laten nadat zijn straf erop zat en hij werd uiteindelijk in 1988 geëxecuteerd.
"Tijdens een herdenking voor mijn andere broer Alireza, die werd geëxecuteerd op 19 september 1981, vielen veiligheidstroepen binnen en arresteerden mijn moeder en mijn zus Roqieh. Mijn zus, die een klein dochtertje heeft, werd veroordeeld tot 8 jaar gevangenisstraf. In de zomer van 1988 werd ze geëxecuteerd, terwijl ze nog een jaar gevangenisstraf had te gaan."
Akbari Monfared zei verder: "De meerderheid van de juristen gelooft dat, wanneer een onschuldig persoon wordt geëxecuteerd ten gevolge van een gebrek aan inzicht of van misdragingen van een rechter, er een onderzoek moet worden ingesteld of de executie met opzet met opzet is uitgevoerd.."
Refererend aan een uitspraak van de 2e afdeling van het Hoge Disciplinaire Strafhof voor rechters op 10 augustus 1985 betreffende doodsstraffen die niet stroken met de Sharia en de wet, onderstreepte Akbari Monfared het feit dat de naaste familieleden van slachtoffers het recht hebben om een onderzoek te eisen en vervolging in te stellen tegen de schuldigen..
Ze zei: "Er is een principe dat wordt erkend door de rechterlijke macht in Iran, dat bepaalt dat niemand opnieuw kan worden vervolgd voor een aanklacht waarvoor hij reeds is gestraft."
In haar brief stelde ze ook dat haar broer en zus en alle andere supporters van de PMOI (People's Mojahedin Organization of Iran, een politiek militante oppositiegroepering) zouden moeten worden beschouwd als krijgsgevangenen op het moment dat de PMOI in staat van oorlog was tegen de Islamitische Republiek. Daarom is het doden van een krijgsgevangene niet conform de sharia wetgeving en de Geneefse Conventie die beide worden erkend door de grondwet van de Islamitische Republiek.
Ze concludeerde: "Volgens bovenstaande redenering en ander beschikbaar bewijs, in het bijzonder de contacten tussen Ayatollah Montazeri, de benoemde opvolger van Khomeini en Mostafa Pour-Mohammadi, Hossein Ali Nayyeri, Morteza Eshraqi en Seyyed Ebrahim Raissi, was de executie van politieke gevangenen, met inbegrip van die van mijn zus en mijn broer in 1988, tegen de geldende wetten, de Sharia en internationale verplichtingen van de Islamitische Republiek. Omdat een petitie gericht aan internationale tribunalen pas kan worden aangeboden nadat dat eerst in het eigen land is gedaan, roep ik hierbij op tot een onderzoek naar de onwettige executie van mijn zus en mijn broer en tot opening van zaken met betrekking tot de feiten, o.a. de namen van diegenen die verantwoordelijk zijn voor hun dood, de aanklachten en ander bewijs en tot een strafrechtelijk onderzoek overeenstemmend met de geldende wetten, in het bijzonder Artikel 34 van de Grondwet dat het absolute recht van ieder individu op het zoeken naar gerechtigheid wettigt. Omdat de familie nooit heeft vernomen waar zij werden begraven, verzoek ik derhalve om de openbaarmaking van alle feiten en de locatie van hun stoffelijke overschotten."
Reagerend op haar petitie zei een vertegenwoordiger van de openbare aanklager: "Waar is ze naar op zoek? Diegenen die haar zus en haar broer hebben geëxecuteerd zijn ofwel dood, ofwel al heel oud en haar zus en haar broer zijn waarschijnlijk begraven in de Khavaran Begraafplaats."
"Tijdens een herdenking voor mijn andere broer Alireza, die werd geëxecuteerd op 19 september 1981, vielen veiligheidstroepen binnen en arresteerden mijn moeder en mijn zus Roqieh. Mijn zus, die een klein dochtertje heeft, werd veroordeeld tot 8 jaar gevangenisstraf. In de zomer van 1988 werd ze geëxecuteerd, terwijl ze nog een jaar gevangenisstraf had te gaan."
Akbari Monfared zei verder: "De meerderheid van de juristen gelooft dat, wanneer een onschuldig persoon wordt geëxecuteerd ten gevolge van een gebrek aan inzicht of van misdragingen van een rechter, er een onderzoek moet worden ingesteld of de executie met opzet met opzet is uitgevoerd.."
Refererend aan een uitspraak van de 2e afdeling van het Hoge Disciplinaire Strafhof voor rechters op 10 augustus 1985 betreffende doodsstraffen die niet stroken met de Sharia en de wet, onderstreepte Akbari Monfared het feit dat de naaste familieleden van slachtoffers het recht hebben om een onderzoek te eisen en vervolging in te stellen tegen de schuldigen..
Ze zei: "Er is een principe dat wordt erkend door de rechterlijke macht in Iran, dat bepaalt dat niemand opnieuw kan worden vervolgd voor een aanklacht waarvoor hij reeds is gestraft."
In haar brief stelde ze ook dat haar broer en zus en alle andere supporters van de PMOI (People's Mojahedin Organization of Iran, een politiek militante oppositiegroepering) zouden moeten worden beschouwd als krijgsgevangenen op het moment dat de PMOI in staat van oorlog was tegen de Islamitische Republiek. Daarom is het doden van een krijgsgevangene niet conform de sharia wetgeving en de Geneefse Conventie die beide worden erkend door de grondwet van de Islamitische Republiek.
Ze concludeerde: "Volgens bovenstaande redenering en ander beschikbaar bewijs, in het bijzonder de contacten tussen Ayatollah Montazeri, de benoemde opvolger van Khomeini en Mostafa Pour-Mohammadi, Hossein Ali Nayyeri, Morteza Eshraqi en Seyyed Ebrahim Raissi, was de executie van politieke gevangenen, met inbegrip van die van mijn zus en mijn broer in 1988, tegen de geldende wetten, de Sharia en internationale verplichtingen van de Islamitische Republiek. Omdat een petitie gericht aan internationale tribunalen pas kan worden aangeboden nadat dat eerst in het eigen land is gedaan, roep ik hierbij op tot een onderzoek naar de onwettige executie van mijn zus en mijn broer en tot opening van zaken met betrekking tot de feiten, o.a. de namen van diegenen die verantwoordelijk zijn voor hun dood, de aanklachten en ander bewijs en tot een strafrechtelijk onderzoek overeenstemmend met de geldende wetten, in het bijzonder Artikel 34 van de Grondwet dat het absolute recht van ieder individu op het zoeken naar gerechtigheid wettigt. Omdat de familie nooit heeft vernomen waar zij werden begraven, verzoek ik derhalve om de openbaarmaking van alle feiten en de locatie van hun stoffelijke overschotten."
Reagerend op haar petitie zei een vertegenwoordiger van de openbare aanklager: "Waar is ze naar op zoek? Diegenen die haar zus en haar broer hebben geëxecuteerd zijn ofwel dood, ofwel al heel oud en haar zus en haar broer zijn waarschijnlijk begraven in de Khavaran Begraafplaats."
Hij waarschuwde bovendien dat dergelijke
petities haar toestand in de gevangenis alleen maar zullen verergeren en zullen
voorkomen dat ze …
No comments:
Post a Comment